Het laatste eindje........

De nacht op de Municipal in St. Quentin doorgebracht. Veel beter geslapen in ieder geval. Wel kreeg ik het bericht dat het niet lekker ging met Tamara, ziek, pijn. We spreken af contact te houden. Het zit mij niet lekker en ben er het eerste deel van de ochtend niet helemaal bij.

Raar dat ik tegenwind heb, de golfjes in het water gaan de verkeerde kant op, de plaatsnamen kan ik niet terugvinden op de kaart. Maar het pijltje op de GPS zegt dat ik op de route zit. Na 20 km kom ik erachter dat ik ik idd wel op de route zit maar weer naar het zuiden fiets in plaats van naar het noorden. Dat betekent dat ik de zelfde afstand weer terug moet fietsen. Weg ochtend, geen kilometer opgeschoten. Werkt niet motiverend en na de lunch wil het niet meer lukken. Om 3 uur strijk ik neer op een terrasje voor een oppeppertje. Paul uit Eindhoven komt voorbij en stopt dan. We delen onze fietsverhalen en komen erachter dat we het zelfde adres hebben om te overnachten. Ik op het grasje, hij in de BenB. Nog 16 km te gaan en we besluiten samen op te fietsen. Vlak voordat we er zijn wordt de lucht weer gitzwart en als wij arriveren breekt het noodweer los. Alles staat blank op het erf. Kamperen wordt niets en Paul is eerder op dit adres geweest en weet dat de kamer twee aparte bedden heeft. Hij bied mij er een aan. Ik moet er even over denken, maar zie dan het soppige veldje en ben over de streep. Onze "hospita" zorgt voor een heerlijke maaltijd. Inmiddels is er een nederlands stel gearriveerd, totaal verzopen. De hospita staat haar slaapkamer af aan hen. Zij is werkelijk heel begaan met Pelgrims en slaapt zelf op het zoldertje tussen de beide kamers. 's Morgens zorgt zij nog voor een stevig fietsontbijtje en dan gaan we allen weer onze eigen weg.

Ik fiets naar Tournai en zoek de jeugdherberg van 5 weken geleden weer op. Want........... het regent weer! En ik ben moe. Heb behoefte aan een echt bed en in Tournai is het prima. Ook dit keer weer een kamer voor mijzelf. En als ik eerlijk ben wil ik wel naar huis. 6 weken is een hele tijd, ik heb geen heimwee maar verlang er wel naar om iedereen weer te zien, mijn verhaal te kunnen vertellen. Maar aan de andere kant is er ook de drive die maakt dat ik graag naar Nederland wil fietsen. Ik ben er bijna, nog 330 km te gaan. 's Middags heb ik Tamara nog aan de telefoon, nierproblemen, en wordt maandag geopereerd. We overleggen en komen tot het besluit dat ik zondagavond thuisben.

Maar 's avonds is zij weer in het ziekenhuis en wordt er besloten dat zij morgen wordt geholpen. Ik ben klaar met mijn fietsavontuur, neem morgen de trein en ga naar huis.